server

Nextcloud ، یک انشعاب از ownCloud ، یک سرور مجازی اشتراک فایل است که به شما امکان می دهد محتوای شخصی خود را مانند اسناد و تصاویر را، بسیار شبیه به Dropbox ، در یک مکان متمرکز ذخیره کنید. تفاوتش با Nextcloud در این است که تمام ویژگی های آن منبع باز هستند. همچنین کنترل و امنیت داده های حساس شما را به شما باز می گرداند ، بنابراین استفاده از سرویس میزبانی ابری شخص ثالث را از بین می برد.
در این آموزش ، یک نمونه Nextcloud را روی یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 نصب و پیکربندی خواهیم کرد.
پیش نیازها
برای انجام مراحل در این راهنما به موارد زیر نیاز دارید:
? کاربر غیر ریشه ** sudo و فایروال که روی سرور مجازی شما تنظیم شده باشند: می توانید با دنبال کردن راهنمای اولیه سرور مجازی اوبونتو 20.04 یک کاربر با امتیازات sudo ایجاد کرده و یک فایروال اساسی را تنظیم کنید.
? (اختیاری) یک نام دامنه که به سرور مجازی شما اشاره کند: ما با TLS / SSL اتصالات را برای نصب Nextcloud ایمن می کنیم. اگر سرور مجازی شما دارای نام دامنه باشد ، Nextcloud می تواند گواهی SSL رایگان و قابل اعتماد را از  ? Let’s Encrypt رمزگذاری و مدیریت کند. در غیر این صورت ، Nextcloud می تواند گواهی SSL خود امضا شده را تنظیم کند که بتواند اتصالات را رمزگذاری کند ، اما به طور پیش فرض در مرورگرهای وب قابل اعتماد نخواهد بود.
پس از اتمام مراحل فوق ، به ادامه نحوه یادگیری راه اندازی Nextcloud در سرور مجازی خود بپردازید.
مرحله 1 – نصب Nextcloud
ما با استفاده از سیستم بسته بندی snap، Nextcloud را نصب خواهیم کرد. این سیستم بسته بندی ، که به طور پیش فرض در Ubuntu 20.04 موجود است ، به سازمان ها امکان می دهد تا نرم افزار را به همراه کلیه متعلقات و پیکربندی های مربوطه ، به یک واحد خودشمول با به روز رسانی های خودکار منتقل کنند. این بدان معنی است که به جای نصب و پیکربندی یک سرور مجازی وب و پایگاه داده و سپس پیکربندی برنامه Nextcloud برای اجرای آن ، می توانیم بسته snap را که به طور خودکار سیستم های زیرین را کنترل می کند نصب کنیم.
برای دانلود پکیج snap Nextcloud و نصب آن بر روی سیستم ، تایپ کنید:
? $ sudo snap install nextcloud
?
بسته Nextcloud روی سرور مجازی شما دانلود و نصب می شود. شما می توانید با لیست کردن تغییراتی که مربوط به snap است ، تایید کنید که مراحل نصب موفقیت آمیز بوده است:
? $ snap changes nextcloud
?
Output
ID Status Spawn Ready Summary
4 Done today at 16:12 UTC today at 16:12 UTC Install “nextcloud” snap

وضعیت و خلاصه نشان می دهد که نصب بدون هیچ مشکلی انجام شده است.
دریافت اطلاعات اضافی درباره Snap Nextcloud
اگر اطلاعات بیشتری درباره nextcloud snap می خواهید ، چند دستور وجود دارد که می توانند مفید باشند.
دستور snap info می تواند توضیحات ، دستورات مدیریت Nextcloud موجود و همچنین نسخه نصب شده و کانال snap در حال پیگیری را به شما نشان دهد:
? $ snap info nextcloud
?
snap ??می تواند اتصالاتی را که پشتیبانی می کنند تعریف کند ، که از یک سوراخ و دو شاخه تشکیل شده است که در صورت اتصال به یکدیگر ، دسترسی سریع به قابلیت های خاص یا سطح دسترسی را به شما می دهد. به عنوان مثال ، snap هایی که باید به عنوان کلاینت شبکه عمل کنند باید اتصال به شبکه را داشته باشند. برای دیدن اینکه snap کدام اتصالات را تعریف می کند ، تایپ کنید:
? $ snap connections nextcloud
?
Output
Interface Plug Slot Notes
network nextcloud:network :network –
network-bind nextcloud:network-bind :network-bind –
removable-media nextcloud:removable-media – –

برای اطلاع از کلیه سرویس ها و برنامه های خاصی که این snap ارائه می دهد ، می توانید با تایپ کردن دستور زیر به فایل تعریف snap نگاهی بیندازید:
? $ cat /snap/nextcloud/current/meta/snap.yaml
?
در صورت نیاز به کمک به اشکال زدایی ، این امکان را به شما می دهد تا مؤلفه های جداگانه موجود در آن را ببینید.
مرحله 2 – پیکربندی یک حساب کاربری
چند روش مختلف برای تنظیم پیکربندی Snap Nextcloud وجود دارد. در این راهنما ، به جای ایجاد یک کاربر اداری از طریق رابط وب ، یک کاربر را در خط فرمان ایجاد خواهیم کرد تا از یک پنجره کوچک جلوگیری کنیم که در آن صفحه ثبت نام ادمین برای هر کسی که از آدرس IP سرور مجازی یا نام دامنه شما بازدید کند ، قابل دسترسی باشد.
برای پیکربندی پیوند Nextcloud با یک حساب ادمین جدید ، از دستور nextcloud.manual-install استفاده کنید. به عنوان آرگومان باید نام کاربری و رمزعبور را وارد کنید:
? $ sudo nextcloud.manual-install sammy password
?
پیام زیر نشان می دهد که Nextcloud به درستی پیکربندی شده است:
Output
Nextcloud was successfully installed

اکنون که Nextcloud نصب شده است ، باید دامنه های مورد اعتماد را تنظیم کنیم تا Nextcloud با استفاده از نام دامنه یا آدرس IP سرور مجازی به درخواست ها پاسخ دهد.
مرحله 3 – تنظیم دامنه های قابل اعتماد
هنگام نصب از خط فرمان ، Nextcloud نام های میزبان را محدود می کند که نمونه به آن پاسخ می دهد. به طور پیش فرض ، این سرویس فقط به درخواست های ارسال شده به نام میزبان “localhost” پاسخ می دهد. ما از طریق نام دامنه سرور مجازی یا آدرس IP سرور مجازی به Nextcloud دسترسی خواهیم داشت ، بنابراین برای پذیرش این نوع درخواست ها ، باید این تنظیم را مشخص کنیم.
می توانید تنظیمات فعلی را با جستجوی مقدار آرایه trusted_domains مشاهده کنید:
? $ sudo nextcloud.occ config:system:get trusted_domains
?
Output
localhost

در حال حاضر ، فقط localhost به عنوان اولین مقدار در آرایه موجود است. می توانیم با تایپ کردن دستور زیر، ورودی برای نام دامنه یا آدرس IP سرور مجازی خود را اضافه کنیم:
? $ sudo nextcloud.occ config:system:set trusted_domains 1 –value=example.com
?
Output
System config value trusted_domains => 1 set to string example.com

اگر مجدداً دامنه های مورد اعتماد را جستجو کنیم ، خواهیم دید که اکنون دو ورودی داریم:
? $ sudo nextcloud.occ config:system:get trusted_domains
?
Output
localhost
example.com

اگر می خواهید یک روش دیگر برای دستیابی به مثال Nextcloud اضافه کنید ، می توانید با اجرای مجدد دستور config:system:set با یک شماره ایندکس افزایشی (“1” در دستور اول) و تنظیم –value دامنه ها یا آدرس های دیگری را اضافه کنید .
مرحله 4 – ایمن سازی رابط وب Nextcloud با SSL
قبل از شروع استفاده از Nextcloud ، باید رابط وب را ایمن کنیم.
اگر یک نام دامنه در ارتباط با سرور مجازی Nextcloud خود دارید ، nextcloud snap می تواند به شما در دستیابی و پیکربندی یک گواهینامه SSL قابل اعتماد از Let’s Encrypt کمک کند. اگر سرور مجازی Nextcloud شما نام دامنه نداشته باشد ، Nextcloud می تواند گواهی خود امضا شده را تنظیم کند که ترافیک وب شما را رمزگذاری می کند اما به طور خودکار توسط مرورگر وب شما قابل اعتماد نخواهد بود.
با این حساب ، بخش زیر را که با سناریوی شما مطابقت دارد ، دنبال کنید.
گزینه 1: تنظیم SSL با Let’s Encrypt
اگر یک نام دامنه در ارتباط با سرور مجازی Nextcloud خود دارید ، بهترین گزینه برای تأمین امنیت رابط وب شما ، دریافت گواهی Let’s Encrypt SSL است.
با باز کردن پورتها در فایروال شروع کنید که Let’s Encryptبرای تأیید مالکیت دامنه استفاده می کند. این باعث می شود صفحه ورود Nextcloud به صورت عمومی قابل دسترسی باشد ، اما از آنجا که ما قبلاً یک حساب ادمین تنظیم کرده ایم ، هیچ کس نمی تواند نصب را بدزدد:
? $ sudo ufw allow 80,443/tcp
?
در مرحله بعد با تایپ دستور ز یک گواهی Let’s Encrypt درخواست کنید:
? $ sudo nextcloud.enable-https lets-encrypt
?
ابتدا از شما سؤال خواهد شد که آیا سرور مجازی شما شرایط لازم را برای درخواست گواهینامه از سرویس Let’s Encrypt را دارد:
Output
In order for Let’s Encrypt to verify that you actually own the
domain(s) for which you’re requesting a certificate, there are a
number of requirements of which you need to be aware:

1. In order to register with the Let’s Encrypt ACME server, you must
agree to the currently-in-effect Subscriber Agreement located
here:

https://letsencrypt.org/repository/

By continuing to use this tool you agree to these terms. Please
cancel now if otherwise.

2. You must have the domain name(s) for which you want certificates
pointing at the external IP address of this machine.

3. Both ports 80 and 443 on the external IP address of this machine
must point to this machine (e.g. port forwarding might need to be
setup on your router).

Have you met these requirements? (y/n)

برای ادامه y را تایپ کنید.
در مرحله بعد ، از شما خواسته می شود تا یک آدرس ایمیل برای استفاده در عملیات بازیابی ارائه دهید:
Output
Please enter an email address (for urgent notices or key recovery):

برای ادامه ایمیل خود را وارد کرده و Enter را فشار دهید.
در آخر ، نام دامنه مرتبط با سرور مجازی Nextcloud خود را وارد کنید:
Output
Please enter your domain name(s) (space-separated): example.com

از گواهی Let’s Encrypt شما درخواست می شود و به شرط آنکه همه چیز خوب پیش برود ، نمونه داخلی Apache دوباره راه اندازی می شود تا بلافاصله SSL را پیاده سازی کنید:
Output
Attempting to obtain certificates… done
Restarting apache… done

اکنون می توانید به مرحله بعد پیش بروید تا برای اولین بار وارد Nextcloud شوید.
گزینه 2: تنظیم SSL با گواهی خود امضا شده
اگر سرور مجازی Nextcloud شما نام دامنه ندارد ، می توانید با ایجاد یک گواهی SSL خود امضا شده رابط وب را ایمن کنید. این گواهینامه امکان دسترسی به رابط وب از طریق اتصال رمزگذاری شده را می دهد ، اما نمی تواند هویت سرور مجازی شما را تأیید کند ، بنابراین مرورگر شما به احتمال زیاد یک هشدار را نمایش می دهد.
برای تولید یک گواهی خود امضا شده و پیکربندی Nextcloud برای استفاده از آن ، این دستور تایپ کنید:
? $ sudo nextcloud.enable-https self-signed
?
Output
Generating key and self-signed certificate… done
Restarting apache… done

خروجی فوق نشان می دهد که Nextcloud یک گواهی خود امضا شده تولید و فعال کرده است.
اکنون که رابط ایمن است ، پورت های وب را در فایروال باز کنید تا به رابط وب دسترسی پیدا کنید:
? $ sudo ufw allow 80,443/tcp
?
اکنون برای اولین بار آماده ورود به Nextcloud هستید.
مرحله 5 – ورود به رابط وب Nextcloud
اکنون که Nextcloud پیکربندی شد ، از نام دامنه یا آدرس IP سرور مجازی خود در مرورگر وب خود بازدید کنید:
https://example.com

توجه: اگر یک گواهی SSL خود امضا شده تنظیم کرده اید ، مرورگر شما می تواند هشداری را در مورد عدم امنیت اتصال نشان دهد زیرا گواهی سرور مجازی توسط یک مجوز معتبر شناخته شده امضا نشده است. این برای گواهی های خود امضا شده پیش بینی می شود ، بنابراین برای رفتن به سایت ، بر روی هشدار کلیک کنید.

از آنجا که قبلاً یک حساب ادمین را از خط فرمان پیکربندی کرده اید ، به صفحه ورود Nextcloud منتقل می شوید. اعتباراتی را که برای کاربر ادمین ایجاد کرده اید وارد کنید:

برای ورود به رابط وب Nextcloud روی دکمه Log in کلیک کنید.
اولین باری که وارد می شوید ، پنجره ای با متن معرفی و پیوندهایی با کلاینت های مختلف Nextcloud نمایش داده می شود که می توانند برای دسترسی به نمونه Nextcloud شما استفاده کنند:

برای دانلود هر کلاینتی که به آن علاقه دارید ، روی دانلود کلیک کنید یا با کلیک بر روی X در گوشه بالا سمت راست ، از پنجره خارج شوید. به رابط اصلی Nextcloud منتقل خواهید شد ، جایی که می توانید شروع به آپلود و مدیریت فایل ها کنید:

اکنون نصب شما کامل و ایمن است. برای آشنایی بیشتر با ویژگی ها و کارایی سیستم جدید خود ، می توانید در رابط کاربری خود به راحتی جستجو کنید.
نتیجه
Nextcloud می تواند قابلیت های سرویس های محبوب ذخیره سازی ابری شخص ثالث را کپی کند. محتوا می تواند بین کاربران یا به صورت خارجی با URL های عمومی به اشتراک گذاشته شود. مزیت Nextcloud این است که اطلاعات در مکانی که شما کنترل می کنید بصورت ایمن ذخیره می شوند.
برای عملکردهای بیشتر ، به Nextcloud’s app store مراجعه کنید ، جایی که می توانید افزونه هایی را برای گسترش قابلیت های سرویس نصب کنید.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

چگونه به Ubuntu 20.04 Focal Fossa ارتقا دهید

نحوه ایجاد نماها (Views) برای توسعه وب Django

نصب Mount NFS در اوبونتو 20.04

نحوه توسعه برنامه ها در Kubernetes با Okteto

نصب و پیکربندی Laravel با Nginx در اوبونتو 20.04

نحوه تنظیم Jupyter Notebook با پایتون در Ubuntu 20.04

نصب Jitsi Meet در Debian 10

نصب و پیکربندی Nextcloud در اوبونتو 20.04

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 20.04

مقدمه ای بر مدیریت پیکربندی با Ansible

نحوه نصب R روی اوبونتو 20.04

ارائه برنامه های Flask با uWSGI و Nginx در اوبونتو 18.04

نصب و پیکربندی Postfix در اوبونتو 20.04

 

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

سیستم های مدیریت پیکربندی به منظور ساده سازی فرایند کنترل تعداد زیادی سرور مجازی ، برای مدیران و تیم های عملیاتی طراحی شده اند. آنها به شما اجازه می دهند بسیاری از سیستم های مختلف را به صورت خودکار از یک مکان مرکزی کنترل کنید.
در حالی که بسیاری از ابزارهای مدیریت پیکربندی محبوب برای سیستمهای لینوکس مانند Chef و Puppet در دسترس هستند ، اینها معمولاً پیچیده تر از چیزی هستند که افراد می خواهند یا نیاز دارند. Ansible یک گزینه عالی برای این منظور است زیرا معماری ساده ای را ارائه می دهد که نیازی به نصب نرم افزار ویژه روی nodes ندارد ، از SSH برای انجام کارهای اتوماسیون و فایل های YAML برای تعریف جزئیات تهیه استفاده می کند.
در این راهنما ، به چگونگی نصب Ansible در سرور مجازی Ubuntu 20.04 میپردازیم و در مورد اصول استفاده از این نرم افزار به صورت جزیی میپردازیم. برای دریافت اطلاعات سطح بالاتر به مقاله مقدمه ای بر مدیریت پیکربندی با Ansible مراجعه کنید
پیش نیازها
برای دنبال کردن این آموزش ، به موارد زیر نیاز دارید:
یک node کنترل Ansible: node کنترل Ansible ماشینی است که ما برای اتصال و کنترل هاست های Ansible روی SSH از آن استفاده خواهیم کرد. node کنترل Ansible شما یا می تواند دستگاه محلی شما باشد یا یک سرور مجازی اختصاص داده شده برای اجرای Ansible ، اگرچه این راهنما فرض می کند که node کنترل شما یک سیستم اوبونتو 20.04 است. اطمینان حاصل کنید که node کنترل دارای موارد زیر است:
o یک کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo. برای تنظیم این گزینه ، می توانید مراحل 2 و 3 راهنمای اولیه راه اندازی سرور مجازی ما برای اوبونتو 20.04 را دنبال کنید. با این وجود ، لطفاً توجه داشته باشید که اگر از سرور مجازی راه دور به عنوان node کنترل Ansible خود استفاده می کنید ، باید هر مرحله از این راهنما را دنبال کنید. با این کار فایروال روی سرور مجازی با ufw پیکربندی شده و دسترسی خارجی به پروفایل کاربر غیر ریشه شما امکان پذیر خواهد شد ، که هر دو به حفظ امنیت سرور مجازی از راه دور کمک می کنند.
o صفحه کلید SSH مرتبط با این کاربر. برای انجام این کار ، می توانید مرحله 1 راهنمای ما درباره نحوه تنظیم کلیدهای SSH در اوبونتو 20.04 را دنبال کنید.
یک یا چند هاست Ansible: هاست Ansible هر دستگاهی است که node کنترل Ansible شما برای خودکار سازی آن تنظیم شده باشد. این راهنما فرض می کند که هاست های Ansible شما سرور مجازی های Ubuntu 20.04 از راه دور هستند. اطمینان حاصل کنید که هر هاست Ansible دارای موارد زیر است:
o کلید عمومی SSH node کنترل Ansible به authorized_keys کاربر سیستم اضافه شده باشد. این کاربر می تواند یا کاربر ریشه یا یک کاربر معمولی با امتیازات sudo باشد. برای تنظیم این گزینه ، می توانید مرحله 2 نحوه تنظیم کلیدهای SSH را در اوبونتو 20.04 دنبال کنید.
مرحله 1 – نصب Ansible
برای شروع استفاده از Ansible به عنوان ابزاری برای مدیریت زیرساخت های سرور مجازی خود ، باید نرم افزار Ansible را روی دستگاه نصب کنید که به عنوان node کنترل Ansible عمل خواهد کرد. برای آن از مخازن پیش فرض Ubuntu استفاده خواهیم کرد.
ابتدا ایندکس بسته سیستم خود را ریفرش کنید :
$ sudo apt update

پس از این بروزرسانی ، می توانید نرم افزار Ansible را با دستور زیر نصب کنید:
$ sudo apt install ansible

node کنترلی Ansible شما اکنون تمامی نرم افزارهای مورد نیاز برای مدیریت هاست شما را دارد. در مرحله بعد ، به نحوه اضافه کردن هاست ها به فایل موجودی node کنترل خواهیم پرداخت تا بتواند آنها را کنترل کند.
مرحله 2 – تنظیم فایل موجودی
فایل موجودی (Inventory) شامل اطلاعات مربوط به هاست هایی است که با Ansible آنها را مدیریت خواهید کرد. شما می توانید از یک تا چند صد سرور مجازی در فایل موجودی خود داشته باشید و هاست ها را می توانید در گروه ها و زیر گروه ها سازماندهی کنید. فایل موجودی نیز اغلب برای تنظیم متغیرهایی مورد استفاده قرار می گیرد که فقط برای هاست یا گروه های خاص معتبر باشند ، تا در playbookها و قالب ها مورد استفاده قرار گیرند. برخی از متغیرها همچنین می توانند بر نحوه اجرای یک playbook اثر بگذارند ، مانند متغیر ansible_python_interpreter که به زودی مشاهده خواهیم کرد.
برای ویرایش محتوای موجودی پیش فرض Ansible ، فایل / etc / ansible / hosts را با استفاده از ویرایشگر متن مورد نظر خود، در node کنترل Ansible باز کنید:
$ sudo nano /etc/ansible/hosts

توجه: برخی از نصب های Ansible فایل موجودی پیش فرض را ایجاد نمی کنند. اگر این فایل در سیستم شما وجود ندارد ، می توانید یک فایل جدید را در / etc / ansible / hosts ایجاد کنید یا یک مسیر موجودی سفارشی را با استفاده از پارامتر -i هنگام اجرای دستورات و playbooks تهیه کنید.

فایل موجودی پیش فرض موجود توسط نصب Ansible شامل تعدادی مثال است که می توانید از آنها به عنوان مرجع برای تنظیم موجودی خود استفاده کنید. مثال زیر گروهی را به نام [servers] با سه سرور مجازی مختلف در آن تعریف می کند که هر یک توسط یک نام مستعار مشخص شده اند: server1 ،server2 و server3. حتما IP های هایلایت شده را با آدرس های IP هاست های Ansible جایگزین کنید.
/etc/ansible/hosts
[servers]
server1 ansible_host=203.0.113.111
server2 ansible_host=203.0.113.112
server3 ansible_host=203.0.113.113

[all:vars]
ansible_python_interpreter=/usr/bin/python3

زیر گروهall: vars پارامتر هاست ansible_python_interpreter را تعیین می کند که برای همه هاست های موجود در این موجودی معتبر خواهد بود. این پارامتر اطمینان حاصل می کند که سرور راه دور به جای / usr / bin / python (Python 2.7) از / usr / bin / python3 (Python 3) قابل اجرا استفاده می کند که در نسخه های اخیر اوبونتو وجود ندارد.
پس از اتمام ، فایل را با فشار دادن CTRL + X سپس Y و ENTER ذخیره کرده و آن را ببندید تا تغییرات خود را تأیید کنید.
هر زمان که می خواهید موجودی خود را بررسی کنید ، می توانید این دستور را اجرا کنید:
$ ansible-inventory –list -y

خروجی شبیه به این را خواهید دید ، اما زیرساخت سرور مجازی خود را مطابق با فایل موجودی خود تعریف می کنید:
Output
all:
children:
servers:
hosts:
server1:
ansible_host: 203.0.113.111
ansible_python_interpreter: /usr/bin/python3
server2:
ansible_host: 203.0.113.112
ansible_python_interpreter: /usr/bin/python3
server3:
ansible_host: 203.0.113.113
ansible_python_interpreter: /usr/bin/python3
ungrouped: {}

اکنون که فایل موجودی خود را پیکربندی کرده اید ، همه موارد لازم برای آزمایش اتصال به هاست های Ansible خود را دارید.
مرحله 3 – آزمایش اتصال
پس از تنظیم فایل موجودی برای شامل شدن سرور مجازی های خود، وقت آن است که بررسی کنیم آیا Ansible قادر به اتصال به این سرور مجازی ها و اجرای دستورات از طریق SSH است یا خیر.
برای این راهنما ، ما از حساب ریشه Ubuntu استفاده خواهیم کرد زیرا این تنها حساب موجود به طور پیش فرض در سرور مجازی های تازه ایجاد شده است. اگر هاست های Ansible شما قبلاً یک کاربر sudo معمولی ایجاد کرده اند ، به شما توصیه می شود که به جای ریشه از آن حساب استفاده کنید.
برای مشخص کردن کاربر سیستم از راه دور می توانید از آرگومان -u استفاده کنید. در صورت عدم ارائه ، Ansible سعی خواهد کرد که به عنوان کاربر فعلی سیستم شما در node کنترل متصل شود.
از دستگاه محلی یا node کنترل Ansible خود این دستور را اجرا کنید:
$ ansible all -m ping -u root

این دستورالعمل از ماژول ping داخلی Ansible برای انجام یک تست اتصال در همه nodes از موجودی پیش فرض شما ، به عنوان root استفاده می کند. ماژول ping موارد زیر را تست خواهد کرد:
آیا هاست ها در دسترس هستند.
آیا اعتبار SSH معتبری دارید؛
آیا هاست ها قادرند ماژول های Ansible را با استفاده از پایتون اجرا کنند.
باید خروجی مشابه این دریافت کنید:
Output
server1 | SUCCESS => {
“changed”: false,
“ping”: “pong”
}
server2 | SUCCESS => {
“changed”: false,
“ping”: “pong”
}
server3 | SUCCESS => {
“changed”: false,
“ping”: “pong”
}

اگر این اولین بار است که از طریق SSH به این سرور مجازی ها وصل می شوید ، از شما خواسته می شود که صحت هاست هایی را که از طریق Ansible به آنها وصل می شوید ، تأیید کنید. وقتی از شما خواسته شد ، yes را تایپ کنید و سپس برای تأیید ENTER را بزنید.
هنگامی که پاسخ “pong” را از هاست دریافت کردید ، به این معنی است که شما آماده اجرای دستورات و playbookهای Ansible در آن سرور مجازی هستید.
توجه: اگر نمی توانید پاسخ موفقی از سرور مجازی های خود دریافت کنید ، برای اطلاعات بیشتر در مورد نحوه اجرای دستورات Ansible با گزینه های مختلف اتصال ، راهنمای برگه تقلب Ansible ما را بررسی کنید.

مرحله 4 – اجرای دستورات Ad-Hoc (اختیاری)
پس از تأیید اینکه node کنترل Ansible شما قادر به برقراری ارتباط با هاست شماست ، می توانید دستورات ad-hoc و playbooks را روی سرور مجازی های خود اجرا کنید.
هر دستوری که معمولاً بر روی SSH از سرور مجازی راه دور اجرا می کنید می تواند با Ansible در سرور مجازی های مشخص شده در فایل موجودی شما اجرا شود. به عنوان نمونه ، می توانید میزان استفاده از دیسک را در همه سرور مجازی ها با دستور زیر بررسی کنید:
$ ansible all -a “df -h” -u root

Output

server1 | CHANGED | rc=0 >>
Filesystem Size Used Avail Use% Mounted on
udev 3.9G 0 3.9G 0% /dev
tmpfs 798M 624K 798M 1% /run
/dev/vda1 155G 2.3G 153G 2% /
tmpfs 3.9G 0 3.9G 0% /dev/shm
tmpfs 5.0M 0 5.0M 0% /run/lock
tmpfs 3.9G 0 3.9G 0% /sys/fs/cgroup
/dev/vda15 105M 3.6M 101M 4% /boot/efi
tmpfs 798M 0 798M 0% /run/user/0

server2 | CHANGED | rc=0 >>
Filesystem Size Used Avail Use% Mounted on
udev 2.0G 0 2.0G 0% /dev
tmpfs 395M 608K 394M 1% /run
/dev/vda1 78G 2.2G 76G 3% /
tmpfs 2.0G 0 2.0G 0% /dev/shm
tmpfs 5.0M 0 5.0M 0% /run/lock
tmpfs 2.0G 0 2.0G 0% /sys/fs/cgroup
/dev/vda15 105M 3.6M 101M 4% /boot/efi
tmpfs 395M 0 395M 0% /run/user/0

…

فرمان هایلایت شده df -h را می توان با هر دستوری که دوست دارید جایگزین کنید.
همچنین می توانید ماژول های Ansible را از طریق دستورات ad-hoc ، مشابه آنچه قبلاً با ماژول ping برای آزمایش اتصال انجام داده ایم ، اجرا کنید. به عنوان مثال ، در اینجا چگونگی استفاده از ماژول apt برای نصب جدیدترین نسخه vim بر روی همه سرور مجازی های موجود در موجودی شما آورده شده است:
$ ansible all -m apt -a “name=vim state=latest” -u root

همچنین هنگام اجرای دستورات Ansible می توانید هاست های فردی و همچنین گروه ها و زیر گروه ها را هدف قرار دهید. به عنوان مثال ، به این ترتیب شما می توانید uptime هر هاست در گروه سرور مجازی ها را بررسی کنید:
$ ansible servers -a “uptime” -u root

ما می توانیم هاست های مختلفی را با جدا کردن آنها با دو نقطه مشخص کنیم:
$ ansible server1:server2 -m ping -u root

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نحوه استفاده از Ansible ، از جمله نحوه اجرای playbooks برای اتوماسیون تنظیم سرور مجازی ، می توانید راهنمای مرجع Ansible ما را بررسی کنید.
نتیجه
در این راهنما ، شما Ansible را نصب کردید و یک فایل موجودی را برای اجرای دستورات ad-hoc از یک node کنترل Ansible اجرا کردید.
هنگامی که تأیید کردید که قادر هستید زیرساختهای خود را از یک دستگاه کنترلر مرکزی Ansible متصل کرده و کنترل کنید ، می توانید هر دستور یا palybook مورد نظر را در مورد آن هاست اجرا کنید.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نحوه استفاده از Ansible ، راهنمای کمکی در صفحه ما را ببینید.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

چگونه به Ubuntu 20.04 Focal Fossa ارتقا دهید

نحوه ایجاد نماها (Views) برای توسعه وب Django

نصب Mount NFS در اوبونتو 20.04

نحوه توسعه برنامه ها در Kubernetes با Okteto

نصب و پیکربندی Laravel با Nginx در اوبونتو 20.04

نحوه تنظیم Jupyter Notebook با پایتون در Ubuntu 20.04

نصب Jitsi Meet در Debian 10

نصب و پیکربندی Nextcloud در اوبونتو 20.04

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 20.04

مقدمه ای بر مدیریت پیکربندی با Ansible

نحوه نصب R روی اوبونتو 20.04

ارائه برنامه های Flask با uWSGI و Nginx در اوبونتو 18.04

نصب و پیکربندی Postfix در اوبونتو 20.04

 

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

مدیریت پیکربندی فرایندی است برای مدیریت تغییرات در یک سیستم به شکلی که از یکپارچگی در طول زمان اطمینان حاصل کند ، و به طور معمول شامل ابزار و فرآیندهایی است که اتوماسیون و قابلیت مشاهده را تسهیل می کند. حتی اگر این مفهوم از صنعت IT سرچشمه نگرفته باشد ، این اصطلاح به طور گسترده ای برای اشاره به مدیریت پیکربندی سرور مجازی ها به کار می رود.
در زمینه سرور مجازی ها ، مدیریت پیکربندی معمولاً به IT Automation  یا  Server Orchestration نیز شناخته می شود. هر دو عبارت جنبه های عملی مدیریت پیکربندی و توانایی کنترل چندین سیستم از یک سرور مجازی مرکزی را تاکید می کنند.
این راهنما شما را با مزایای استفاده از یک ابزار مدیریت پیکربندی برای اتوماسیون تنظیم زیرساخت سرور مجازی تان، آشنا می کند و اینکه چگونه یک ابزار از جمله Ansible می تواند در این زمینه به شما کمک کند.
مزایای استفاده از یک ابزار مدیریت پیکربندی
ابزارهای مدیریت پیکربندی متعددی در بازار وجود دارند که سطح پیچیدگی و سبک های معماری متنوعی دارند. اگرچه هر یک از این ابزارها ویژگی های خاص خود را دارند و به روش های کمی متفاوت کار می کنند ، همه آنها عملکرد مشابهی را ارائه می دهند: اطمینان حاصل کنید که وضعیت سیستم مطابق با وضعیت توصیف شده توسط مجموعه ای از اسکریپت های آماده سازی میباشد.
بسیاری از مزایای مدیریت پیکربندی برای سرور مجازی ها از توانایی تعریف زیرساخت های شما به صورت کد نشات می گیرد. این سیستم به شما امکان می دهد:
از یک سیستم کنترل نسخه برای پیگیری هرگونه تغییر در زیرساخت های خود استفاده کنید
از تهیه اسکریپت برای چندین سرور مجازی محیط مانند توسعه ، آزمایش و تولید، استفاده مجدد کنید
اسکریپت های آماده سازی بین همکاران را برای سهولت همکاری در یک محیط توسعه استاندارد به اشتراک بگذارید
روند تکثیر سرور مجازی ها را ساده تر کنید ، و این باعث می شود تا بازیابی از خطاهای مهم تسهیل شود
علاوه بر این ، ابزارهای مدیریت پیکربندی راهی برای کنترل یک تا صدها سرور مجازی از یک مکان متمرکز را به شما ارائه می دهند که می تواند به طور چشمگیری بهره وری و یکپارچگی زیرساختهای سرور مجازی شما را بهبود ببخشد.
بررسی اجمالی
Ansible ابزاری برای مدیریت پیکربندی مدرن است که وظیفه تنظیم و نگهداری سرور مجازی های از راه دور را تسهیل می کند ، با یک طراحی مینیمالیستی که برای به روزرسانی و اجرای سریع کاربران در نظر گرفته شده است.
کاربران ، اسکریپت های تهیه Ansible را در YAML می نویسند ، یک استاندارد سریال سازی داده های کاربر پسند که به هیچ زبان برنامه نویسی خاصی ربط ندارد. این به کاربران امکان می دهد در مقایسه با ابزارهای مشابه در همان دسته ، اسکریپت های تخصصی را بطور شهودی تر ایجاد کنند.
Ansible نیازی به نصب نرم افزار خاصی روی گره هایی که با این ابزار مدیریت می شوند، ندارد. یک دستگاه کنترل با نرم افزار Ansible راه اندازی میشود که سپس از طریق SSH استاندارد با گره ها ارتباط برقرار می کند.
Ansible به عنوان یک ابزار مدیریت پیکربندی و چارچوب اتوماسیون ، کلیه ویژگیهای رایج موجود در سایر ابزارهای همان گروه را ضبط می کند ، در حالی که هنوز تمرکز زیادی روی سادگی و عملکرد دارد:
رفتار Idempotent
Ansible وضعیت منابع موجود در سیستم های مدیریت شده را برای جلوگیری از تکرار کارهایی که قبلاً انجام شده بودند ، پیگیری می کند. اگر بسته ای از قبل نصب شده باشد ، دیگر آن را نصب نمیکند. هدف این است که بعد از اجرای هر مرحله ، سیستم به حالت مورد نظر برسد (یا آن را حفظ کند) حتی اگر چندین بار آن را اجرا کنید. این همان چیزی است که Ansible و سایر ابزارهای مدیریت پیکربندی را به خاطر داشتن یک رفتار Idempotent متمایز می کند. هنگام اجرای یک playbook ، وضعیت هر کاری را که باید اجرا شود مشاهده می کنید و اینکه آیا این کار باعث تغییر در سیستم شده است یا خیر.
پشتیبانی از متغیرها ، شرط ها و حلقه ها
هنگام نوشتن اسکریپت های اتوماسیون Ansible ، می توانید از متغیرها ، شرط ها و حلقه ها استفاده کنید تا اتوماسیون خود را متنوع تر و کارامدتر کنید.
حقایق سیستم
Ansible مجموعه ای از اطلاعات دقیق در مورد گره های مدیریت شده ، مانند رابط های شبکه و سیستم عامل را جمع آوری کرده و آن را به عنوان متغیرهای جهانی به نام واقعیت های سیستم ارائه می دهد. از واقعیت ها می توان در playbook ها استفاده کرد تا اتوماسیون شما متنوع تر و سازگارتر شود ، و بسته به سیستم مجهز شده ، متفاوت رفتار کند.
سیستم قالب بندی
Ansible از سیستم قالب بندی Jinja2 Python استفاده می کند تا امکان عبارات پویا و دسترسی به متغیرها را فراهم کند. از الگوهای می توان برای تسهیل تنظیم فایل ها و خدمات پیکربندی استفاده کرد. به عنوان مثال ، می توانید از یک الگو برای تنظیم یک میزبان مجازی جدید در Apache استفاده کنید ، در حالی که از همان قالب برای نصب چندین سرور مجازی استفاده می کنید.
پشتیبانی از افزونه ها و ماژول ها
Ansible با صدها ماژول داخلی برای تسهیل اتوماسیون نوشتن جهت کارهای اجرایی رایج سیستمها ، مانند نصب بسته هایی با apt و همزمان سازی فایل ها با rsync ، و همچنین برای کار با نرم افزارهای رایج مانند سیستم های پایگاه داده (مانند MySQL ، PostgreSQL ، MongoDB ، و غیره) و ابزارهای مدیریت متعلقات (PHP’s composer, Ruby’s gem, Node’s npm و غیره) همراه است. جدای از آن ، روش های مختلفی وجود دارد که می توانید Ansible را گسترش دهید: وقتی به عملکردی سفارشی احتیاج دارید که به طور پیش فرض وجود ندارد ، افزونه ها و ماژول ها گزینه های خوبی هستند.
همچنین می توانید ماژول ها و افزونه های شخص ثالث را در پرتال Ansible Galaxy پیدا کنید.
آشنایی با مفاهیم Ansible
اکنون به اصطلاحات و مفاهیم Ansible نگاهی خواهیم داشت تا به شما در آشنایی با این اصطلاحات در طول مجموعه مقاله ها کمک کنیم.
Control Node (گره کنترل)
گره کنترل سیستمی است که Ansible برای اتصال به سرور مجازی شما نصب و تنظیم شده است. شما می توانید چندین گره کنترل داشته باشید ، و هر سیستم قادر به اجرای Ansible می تواند به عنوان یک گره کنترل از جمله رایانه های شخصی یا لپ تاپ هایی که دارای سیستم عامل مبتنی بر لینوکس یا یونیکس هستند ، تنظیم شود. در حال حاضر ، Ansible در هاست های ویندوز قابل نصب نیست ، اما می توانید با تنظیم یک ماشین مجازی که لینوکس را اجرا کرده و از آنجا Ansible را اجرا میکند ، این محدودیت را دور بزنید.
Managed Nodes (گره های مدیریت شده)
سیستمهایی که با استفاده از Ansible کنترل می کنید گره های مدیریت شده نامیده می شوند. Ansible نیاز دارد گره های مدیریت شده از طریق SSH قابل دستیابی باشند ، و پایتون 2 (نسخه 2.6 یا بالاتر) یا پایتون 3 (نسخه 3.5 یا بالاتر) نصب شده باشد.
Ansible انواع مختلفی از سیستم عامل ها از جمله سرور مجازی های ویندوز را به عنوان گره های مدیریت شده پشتیبانی می کند.
Inventory
فایل Inventory (موجودی ) شامل لیستی از هاست هایی است که شما با استفاده از Ansible مدیریت خواهید کرد. گرچه Ansible به طور معمول هنگام نصب یک فایل Inventory پیش فرض ایجاد می کند ، می توانید از Inventory های هر پروژه استفاده کنید تا از زیرساختهای خود تفکیک بهتری داشته باشید و از اجرای دستورات یا Playbook ها روی سرور مجازی اشتباه جلوگیری کنید. موجودی های استاتیک معمولاً به صورت فایلهای .ini ایجاد می شوند ، اما شما می توانید از موجودی هایی که به صورت پویا تولید شده نیز به هر زبان برنامه نویسی که قادر به بازگشت JSON است ، استفاده کنید.
Tasks
در Ansible ، یک Task (کار) ، واحد مجزایی از کار برای اجرای یک گره مدیریت شده است. هر عملی برای انجام به عنوان یک Task تعریف می شود. کارها می توانند به عنوان یک عمل یک طرفه از طریق دستورات ad-hoc اجرا شوند ، یا در یک Playbook به عنوان بخشی از یک اسکریپت اتوماسیون گنجانده شوند.
Playbook
Playbook شامل لیست سفارشی از وظایف و چند دستورالعمل دیگر است تا مشخص کند کدام هاست ها هدف آن اتوماسیون باشند ، آیا از سیستم افزایش امتیاز برای اجرای آن کارها استفاده شود، و بخش های اختیاری برای تعریف متغیرها یا مشمولیت فایل ها دارد. Ansible وظایف را به صورت متوالی انجام می دهد و یک اجرای کامل Playbook را یک play می نامند. Playbook ها با فرمت YAML نوشته میشوند.
Handlers
برای دستیابی به اقدامات روی یک سرویس ، مانند راه اندازی مجدد یا متوقف کردن سرویسی که به طور فعال در سیستم گره مدیریت شده اجرا می شود ، از Handler استفاده می شود. Handler ها معمولاً توسط taksها تحریک می شوند و پس از اتمام همه کارها ، اجرای آنها در پایان یک play اتفاق می افتد. به این ترتیب ، اگر بیش از یک کار سرویس را ریستارت کند ، سرویس فقط یک بار و پس از انجام همه کارها ریستارت میشود. اگرچه رفتار پیش فرض Handler کارآمدتر است و در کل یک عمل بهتر میباشد ، اما در صورت نیاز توسط یک کار نیز می توان مجبور به اجرای سریع آن شد.
Roles
role ، مجموعه ای از Playbook و فایل های مرتبط است که به یک ساختار از پیش تعریف شده توسط Ansible سازمان دهی شده است. role ها استفاده مجدد و بازگشت مجدد از Playbook ها را به بسته های قابل تقسیم اتوماسیون دانه ای برای اهداف خاص مانند نصب یک سرور مجازی وب ، نصب یک محیط PHP یا تنظیم سرور مجازی MySQL تسهیل می کند.
نتیجه
Ansible ابزاری برای اتوماسیون فناوری اطلاعات جزیی است که دارای منحنی یادگیری ملایم میباشد ، و تا حدودی به خاطر استفاده از YAML برای تهیه اسکریپت ها مفید میباشد. دارای تعداد زیادی ماژول داخلی است که می تواند برای کارهای انتزاعی مانند نصب بسته ها و کار با قالب ها استفاده شود. الزامات ساده زیرساختی و دستورات قابل دسترس آن می تواند مناسب کسانی باشد که مدیریت پیکربندی را شروع می کنند.
در قسمت بعدی این مجموعه ، نحوه نصب و شروع کار با Ansible را در سرور مجازی Ubuntu 20.04 مشاهده خواهیم کرد.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

چگونه به Ubuntu 20.04 Focal Fossa ارتقا دهید

نحوه ایجاد نماها (Views) برای توسعه وب Django

نصب Mount NFS در اوبونتو 20.04

نحوه توسعه برنامه ها در Kubernetes با Okteto

نصب و پیکربندی Laravel با Nginx در اوبونتو 20.04

نحوه تنظیم Jupyter Notebook با پایتون در Ubuntu 20.04

نصب Jitsi Meet در Debian 10

نصب و پیکربندی Nextcloud در اوبونتو 20.04

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 20.04

مقدمه ای بر مدیریت پیکربندی با Ansible

نحوه نصب R روی اوبونتو 20.04

ارائه برنامه های Flask با uWSGI و Nginx در اوبونتو 18.04

نصب و پیکربندی Postfix در اوبونتو 20.04

 

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

R یک زبان برنامه نویسی منبع باز است که در تحلیل داده و محاسبات آماری استفاده میشود. با حمایت بنیاد R برای محاسبات آماری ، از آن به صورت گسترده توسط جامعه فعالی استفاده میشود. R بسیاری از بسته های تولید شده توسط کاربر را برای حوزه های خاصی از مطالعه ارائه می دهد ، که باعث می شود این امر در بسیاری از زمینه ها کاربرد داشته باشد.
در این آموزش R را نصب می کنیم و نحوه اضافه کردن بسته ها از شبکه رسمی بایگانی جامع R (CRAN) را نشان می دهیم.
پیش نیازها
برای دنبال کردن این آموزش به سرور مجازی اوبونتو 20.04 با:
• حداقل 1 گیگابایت رم
• کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo
نیاز دارید
برای یادگیری چگونگی دستیابی به این تنظیمات ، راهنمای ستاپ اولیه سرور مجازی را دنبال کنید.
پس از اتمام این پیش نیازها ، آماده شروع هستید.
مرحله 1 – نصب R
از آنجا که R یک پروژه به سرعت در حال حرکت است ، آخرین نسخه پایدار همیشه از منابع اوبونتو در دسترس نیست ، بنابراین ما با اضافه کردن منبع خارجی که توسط CRAN نگهداری می شود ، شروع خواهیم کرد.
توجه : CRAN منابع درون شبکه خود را حفظ می کند ، اما همه منابع خارجی قابل اعتماد نیستند. مطمئن شوید که فقط از منابع معتبر نصب کنید.

ابتدا بیایید کلید GPG مربوطه را اضافه کنیم.
$ sudo apt-key adv –keyserver keyserver.ubuntu.com –recv-keys E298A3A825C0D65DFD57CBB651716619E084DAB9

وقتی دستور را اجرا می کنیم ، خروجی زیر را دریافت خواهیم کرد:
Output
Executing: /tmp/apt-key-gpghome.cul0ddtmN1/gpg.1.sh –keyserver keyserver.ubuntu.com –recv-keys E298A3A825C0D65DFD57CBB651716619E084DAB9
gpg: key 51716619E084DAB9: public key “Michael Rutter <marutter@gmail.com>” imported
gpg: Total number processed: 1
gpg: imported: 1

پس از داشتن کلید قابل اعتماد ، می توانیم منبع را اضافه کنیم.
توجه داشته باشید که اگر از 20.04 استفاده نمی کنید ، می توانید منبع مربوطه را از لیست R Project Ubuntu ، که برای هر نسخه نامگذاری شده است ، پیدا کنید. اوبونتو 20.04 به Focal Fossa اشاره دارد و جدیدترین نسخه R، 4.0.0 است، بنابراین قرارداد نامگذاری منبع زیر، focal-cran40 است.
$ sudo add-apt-repository ‘deb https://cloud.r-project.org/bin/linux/ubuntu focal-cran40/’

در بین خروجی نمایش داده شده ، باید خطوط مشابه زیر را پیدا کنید:
Output
…
Get:7 https://cloud.r-project.org/bin/linux/ubuntu focal-cran40/ InRelease [3622 B]
Get:8 https://cloud.r-project.org/bin/linux/ubuntu focal-cran40/ Packages [15.6 kB]
…

اکنون ، برای اینکه مانیفیست (اعلان) های بسته از منبع جدید را شامل شود ، باید پس از این به روزرسانی کنیم.
$ sudo apt update
در بین خروجی باید یک خط شبیه به زیر باشد:
Output
…
Hit:5 https://cloud.r-project.org/bin/linux/ubuntu focal-cran40/ InRelease
…

اگر خط فوق در خروجی از دستور UPDATE ظاهر شود ، ما منبع را با موفقیت اضافه کرده ایم. می توانیم مطمئن باشیم که به طور تصادفی نسخه قدیمی را نصب نمی کنیم.
در این مرحله ، آماده نصب R با دستور زیر هستیم.
$sudo apt install r-base
اگر از شما خواسته شد که نصب را تأیید کنید ، برای ادامه ، y را فشار دهید.
در زمان نوشتن این مقاله، آخرین نسخه پایدار R از CRAN نسخه 4.0.1 میباشد که هنگام شروع R نمایش داده می شود.
از آنجا که ما قصد داریم یک پکیج نمونه برای هر کاربر روی سیستم نصب کنیم ، R را به صورت root شروع خواهیم کرد تا کتابخانه ها بصورت خودکار در دسترس همه کاربران قرار بگیرند. از طرف دیگر ، اگر دستور R را بدون sudo اجرا کنید ، می توانید یک کتابخانه شخصی برای کاربر خود تنظیم کنید.
$ sudo -i R
Output

R version 4.0.0 (2020-04-24) — “Arbor Day”
Copyright (C) 2020 The R Foundation for Statistical Computing
Platform: x86_64-pc-linux-gnu (64-bit)
…
Type ‘demo()’ for some demos, ‘help()’ for on-line help, or
‘help.start()’ for an HTML browser interface to help.
Type ‘q()’ to quit R.

>

این تأیید می کند که ما R را با موفقیت نصب کرده ایم و وارد پوسته تعاملی آن شدیم.
مرحله 2 – نصب بسته های R از CRAN
بخشی از قدرت R فراوانی در دسترس بسته های افزودنی آن است. به هدف توضیحی ، txtplot را نصب خواهیم کرد ، کتابخانه ای که نمودارهای ASCII را در بر می گیرد که شامل نمودار پراگندگی ، نمودار خطی ، نمودار چگالی ، نمودارهای acf و نمودارهای میله ای است:
> install.packages(‘txtplot’)
توجه: خروجی زیر نشان می دهد که بسته در کجا نصب خواهد شد.
Output
…
Installing package into ‘/usr/local/lib/R/site-library’
(as ‘lib’ is unspecified)
…
این مسیر گسترده در سایت وجود دارد زیرا ما R را به عنوان root اجرا کردیم. این مکان صحیحی است که بسته را در دسترس همه کاربران قرار میدهد.
پس از اتمام نصب ، می توانیم txtplot را لود کنیم:
> library(‘txtplot’)
اگر پیام خطایی وجود ندارد ، کتابخانه با موفقیت لود شده است. بیایید اکنون آن را با مثالی که عملکرد نمودارسازی پایه را با برچسب های محور نشان می دهد ، در مرحله عمل قرار دهیم. داده های مثال ، تهیه شده توسط بسته های datasets درR ، شامل سرعت اتومبیل ها و مسافت موردنیاز برای متوقف کردن بر اساس داده های دهه 1920 است:
$ txtplot(cars[,1], cars[,2], xlab = ‘speed’, ylab = ‘distance’)

Output
+—-+———–+————+———–+———–+–+
120 + * +
| |
d 100 + * +
i | * * |
s 80 + * * +
t | * * * * |
a 60 + * * * * * +
n | * * * * * |
c 40 + * * * * * * * +
e | * * * * * * * |
20 + * * * * * +
| * * * |
0 +—-+———–+————+———–+———–+–+
5 10 15 20 25
speed

اگر علاقه مند به کسب اطلاعات بیشتر در مورد txtplot هستید ، از help)txtplot) در داخل مفسر R استفاده کنید.
هر بسته از پیش کامپایل شده را می توان از CRAN با install.packages () نصب کرد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد آنچه در دسترس است ، می توانید لیستی از بسته های رسمی بر اساس نام که از طریق لیست نام بسته های موجود CRAN سازماندهی شده ، پیدا کنید.
برای خروج از R ، می توانید q () را تایپ کنید. مگر اینکه بخواهید تصویر فضای کاری را ذخیره کنید ، می توانید در صورت درخواست از شما n را فشار دهید.
نتیجه
با نصب موفقیت آمیز R روی سرور مجازی ، ممکن است علاقه مند به این راهنما در مورد نصب سرور مجازی RStudio باشید تا بتوانید یک IDE را در استقرار مبتنی بر سرور مجازی که تازه تکمیل کرده اید ، قرار دهید. همچنین می توانید نحوه تنظیم سرور مجازی Shiny را برای تبدیل کد R خود به صفحات وب تعاملی بیاموزید.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نحوه نصب پکیج های R با استفاده از ابزارهای مختلف ، می توانید نحوه نصب مستقیم از GitHub ، BitBucket یا سایر لوکیشن ها را مطالعه کنید. این کار به شما امکان می دهد تا از آخرین کارهای جامعه فعال بهره ببرید.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

چگونه به Ubuntu 20.04 Focal Fossa ارتقا دهید

نحوه ایجاد نماها (Views) برای توسعه وب Django

نصب Mount NFS در اوبونتو 20.04

نحوه توسعه برنامه ها در Kubernetes با Okteto

نصب و پیکربندی Laravel با Nginx در اوبونتو 20.04

نحوه تنظیم Jupyter Notebook با پایتون در Ubuntu 20.04

نصب Jitsi Meet در Debian 10

نصب و پیکربندی Nextcloud در اوبونتو 20.04

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 20.04

مقدمه ای بر مدیریت پیکربندی با Ansible

نحوه نصب R روی اوبونتو 20.04

ارائه برنامه های Flask با uWSGI و Nginx در اوبونتو 18.04

نصب و پیکربندی Postfix در اوبونتو 20.04

 

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

در این راهنما یک برنامه Python را با استفاده از میکروفریم Flask در Ubuntu 18.04 ایجاد خواهید کرد. بخش عمده این مقاله در مورد نحوه تنظیم سرور مجازی برنامه uWSGI و نحوه راه اندازی و پیکربندی برنامه Nginx برای عمل به عنوان یک پروکسی معکوس front-end خواهد بود.
پیش نیازها
قبل از شروع این راهنما ، باید این موارد را داشته باشید:
? سرور مجازی با اوبونتو 18.04 و یک کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo. برای راهنمایی ، مقاله ستاپ اولیه سرور مجازی ما را دنبال کنید.
? Nginx نصب شده داشته باشید، مراحل 1 و 2 نحوه نصب Nginx در اوبونتو 18.04 را دنبال کنید.
? نام دامنه پیکربندی شده برای اشاره به سرور مجازی شما. می توانید یکی از آنها را در Namecheap خریداری کنید یا یکی از آنها را به صورت رایگان در Freenom دریافت کنید. با دنبال کردن مستندات مربوط به دامنه ها و DNS می توانید یاد بگیرید که چگونه دامنه ها را به vpsgol نشان دهید. حتماً سوابق DNS زیر را ایجاد کنید:
o یک رکورد A با your_domain که به آدرس IP عمومی سرور مجازی شما اشاره می کند.
o یک رکورد A با www.your_domain که به آدرس IP عمومی سرور مجازی شما اشاره کند.
? آشنایی با uWSGI ، سرور مجازی برنامه ما و مشخصات WSGI. این بحث به تفصیل به تعاریف و مفاهیم می پردازد.
مرحله 1 – نصب مولفه ها از مخازن اوبونتو
اولین قدم ما نصب تمام بخش ها مورد نیاز از مخازن اوبونتو خواهد بود. pip ، مدیر بسته پایتون را برای مدیریت اجزای پایتون خود نصب خواهیم کرد. همچنین فایل های توسعه پایتون لازم برای ساخت uWSGI را دریافت خواهیم کرد.
ابتدا ، اجازه دهید ایندکس بسته محلی را به روز کنیم و بسته هایی را نصب کنیم که به ما امکان می دهد محیط Python خود را بسازیم. این موارد شامل python3-pip ، همراه با چند بسته دیگر و ابزار توسعه لازم برای یک محیط برنامه نویسی قوی است:
? $ sudo apt update
?
? $ sudo apt install python3-pip python3-dev build-essential libssl-dev libffi-dev python3-setuptools

با استفاده از این بسته ها ، به سمت ایجاد یک فضای مجازی برای پروژه خود برویم.
مرحله 2 – ایجاد یک محیط مجازی پایتون
در مرحله بعدی ، یک محیط مجازی تنظیم خواهیم کرد تا بتوانیم برنامه Flask خود را از سایر فایل های Python روی سیستم جدا کنیم.
با نصب بسته python3-venv که ماژول venv را نصب خواهد کرد شروع کنید:
? $ sudo apt install python3-venv
?
در مرحله بعد ، بیایید یک دایرکتوری والد برای پروژه Flask تهیه کنیم. بعد از ایجاد آن وارد پوشه شوید:
? $ mkdir ~/myproject
?
? $ cd ~/myproject

یک محیط مجازی ایجاد کنید تا نیازمندی های پایتون پروژه Flask خود را با تایپ کردن دستور زیر ذخیره کنید:
? $ python3.6 -m venv myprojectenv
?
با این کار یک کپی محلی از Python و pip در دیرکتوری به نام myprojectenv درون دیرکتوری پروژه شما کپی میشود.
قبل از نصب برنامه ها در محیط مجازی ، باید آن را فعال کنید. این کار را با تایپ کردن دستور زیر انجام دهید:
? $ source myprojectenv/bin/activate
?
اعلان شما تغییر می کند و نشان می دهد که اکنون در محیط مجازی کار می کنید. چیزی شبیه به (myprojectenv)user@host:~/myproject$ به نظر می رسد .
مرحله 3 – تنظیم یک برنامه Flask
اکنون که در محیط مجازی خود قرار دارید ، می توانید Flask و uWSGI را نصب کرده و طراحی برنامه خود را شروع کنید.
ابتدا بگذارید wheel  را با نمونه محلی pip نصب کنیم تا اطمینان حاصل شود که بسته های ما حتی در صورت از دست دادن بایگانی wheel ، نصب می شوند:
? $ pip install wheel
?

توجه داشته باشید
صرفنظر از اینکه از کدام نسخه Python استفاده می کنید ، هنگامی که محیط مجازی فعال می شود ، باید از دستور pip استفاده کنید (نه pip3)
سپس ، اجازه دهید Flask و uWSGI را نصب کنیم:
? (myprojectenv) $ pip install uwsgi flask
?
ایجاد یک برنامه نمونه
اکنون که Flask را در دسترس دارید ، می توانید یک برنامه ساده ایجاد کنید. Flask یک میکرو فریم ورک است. و بسیاری از ابزارهایی که ممکن است چهارچوبهای کامل تری داشته باشند را شامل نمیشود، و عمدتاً به عنوان ماژول وجود دارد که می توانید برای شروع برنامه های وب از کمک بگیرید تا بتوانید به پروژه های خود وارد شوید.
در حالی که ممکن است برنامه شما پیچیده تر باشد ، ما برنامه Flask خود را در یک فایل واحد با نام myproject.py ایجاد خواهیم کرد:
? (myprojectenv) $ nano ~/myproject/myproject.py
?
کد برنامه در این فایل قرار دارد. Flask را وارد می کند و یک آبجکت Flask را معرفی می کند. شما می توانید از این ویژگی برای تعریف کارکردهایی استفاده کنید که باید هنگام درخواست یک مسیر خاص انجام شود:
~/myproject/myproject.py
from flask import Flask
app = Flask(__name__)

@app.route(“/”)
def hello():
return “<h1 style=’color:blue’>Hello There!</h1>”

if __name__ == “__main__”:
app.run(host=’0.0.0.0′)

این کد اساساً مشخص می کند که هنگام دستیابی به حوزه root ، چه محتوایی ارائه شود. پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید.
اگر راهنمای اولیه تنظیم سرور مجازی را دنبال کرده اید ، باید فایروال UFW را فعال کرده باشید. برای تست برنامه ، باید دسترسی به پورت 5000 را داشته باشید:
? (myprojectenv) $ sudo ufw allow 5000
?
اکنون می توانید برنامه Flask خود را با تایپ کردن دستور زیر تست کنید:
? (myprojectenv) $ python myproject.py
?
خروجی مانند این را مشاهده خواهید کرد ، که شامل یک هشدار مفید است که به شما یادآوری می کند از این ستاپ سرور مجازی در تولید استفاده نکنید:
Output
* Serving Flask app “myproject” (lazy loading)
* Environment: production
WARNING: Do not use the development server in a production environment.
Use a production WSGI server instead.
* Debug mode: off
* Running on http://0.0.0.0:5000/ (Press CTRL+C to quit)

از آدرس IP سرور مجازی و به دنبال آن: 5000 در مرورگر وب خود بازدید کنید:
http://your_server_ip:5000
باید چیزی شبیه به این را ببینید:

پس از اتمام ، CTRL-C را در پنجره ترمینال خود بزنید تا سرور مجازی توسعه Flask متوقف شود.
ایجاد نقطه ورود WSGI
در مرحله بعدی ، فایلی را ایجاد میکنیم که به عنوان نقطه ورود برنامه ما باشد. این به سرور مجازی uWSGI می گوید که چگونه می توان با آن تعامل برقرار کرد.
بیایید فایل wsgi.py را فراخوانی کنیم:
? (myprojectenv) $ nano ~/myproject/wsgi.py
?

در این فایل ، بیایید نمونه Flask را از برنامه خود وارد کنیم و سپس آن را اجرا کنیم:
~/myproject/wsgi.py
from myproject import app

if __name__ == “__main__”:
app.run()

پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید.
مرحله 4 – پیکربندی uWSGI
برنامه شما اکنون با یک نقطه ورود مشخص نوشته شده است. اکنون می توانیم به سراغ پیکربندی uWSGI برویم.
تست سرویس UWSGI
بیایید تست کنیم تا مطمئن شویم که uWSGI می تواند برنامه ما را ارائه کند.
ما می توانیم این کار را با ساده تر کردن نام ورودی خود انجام دهیم. این با نام ماژول ساخته شده است (منهای پسوند .py) به علاوه نام قابل فراخوانی درون برنامه. در نمونه ما ، wsgi:app است.
بیایید سوکت را نیز مشخص کنیم ، به طوری که آن را بر روی یک رابط در دسترس عمومی و همچنین پروتکل راه اندازی کنید تا از HTTP به جای پروتکل باینری uwsgi استفاده کند. ما از همان شماره پورت ، 5000 ، که قبلاً باز کردیم استفاده خواهیم کرد:
? (myprojectenv) $ uwsgi –socket 0.0.0.0:5000 –protocol=http -w wsgi:app
?
آدرس IP سرور مجازی خود را به همراه 5000 در ادامه اش بازدید کنید
http: // your_server_ip: 5000
باید دوباره خروجی برنامه خود را مشاهده کنید:

وقتی تأیید کرد که به درستی کار میکند ، CTRL-C را در پنجره ترمینال خود فشار دهید.
اکنون محیط مجازی خود را ایجاد کرده ایم ، بنابراین می توانیم آن را غیرفعال کنیم:
? (myprojectenv) $ deactivate
?

هر دستور پایتون اکنون دوباره از محیط پایتون سیستم استفاده خواهد کرد.
ایجاد یک فایل پیکربندی uWSGI
آزمایش کرده اید که uWSGI قادر به ارائه برنامه شما است ، اما در نهایت برای استفاده طولانی مدت چیزی قوی تر می خواهید. می توانید با استفاده از گزینه های مربوطه ، یک فایل پیکربندی uWSGI ایجاد کنید.
بیایید آن فایل را در فهرست پروژه خود قرار دهیم و آن را myproject.ini بنامیم:
? $ nano ~/myproject/myproject.ini
?
در داخل ، با عنوان [uwsgi] شروع خواهیم کرد تا uWSGI بداند که می تواند تنظیمات را اعمال کند. دو مورد را مشخص خواهیم کرد: خود ماژول با مراجعه به فایل wsgi.py منهای پسوند و فراخوانی در فایل ، app:
~/myproject/myproject.ini
[uwsgi]
module = wsgi:app

در مرحله بعد ، به uWSGI خواهیم گفت که در حالت مستر راه اندازی شود و پنج فرآیند کارگر را برای ارائه درخواست های واقعی ایجاد کند:
~/myproject/myproject.ini
[uwsgi]
module = wsgi:app

master = true
processes = 5

هنگام آزمایش ، uWSGI را در پورت شبکه قرار داده اید. با این حال ، می توانید از Nginx برای رسیدگی به اتصالات واقعی کلاینت استفاده کنید ، که سپس درخواست ها را به uWSGI منتقل می کند. از آنجا که این مولفه ها در همان رایانه کار می کنند ، سوکت یونیکس ترجیح داده می شود زیرا سریع تر و ایمن تر است. بیایید سوکت را myproject.sock بنامیم و در این دیرکتوری قرار دهیم.
بیایید مجوزهای موجود در سوکت را نیز تغییر دهیم. بعداً به گروه Nginx مالکیت پروسه uWSGI را می دهیم ، بنابراین باید اطمینان حاصل کنیم که مالک گروه سوکت می تواند اطلاعاتی را از آن بخواند و برای آن بنویسد. ما همچنین با اضافه کردن گزینه vacuum ، سوکت را تمیز کنیم:
~/myproject/myproject.ini
[uwsgi]
module = wsgi:app

master = true
processes = 5

socket = myproject.sock
chmod-socket = 660
vacuum = true

آخرین کاری که انجام خواهیم داد اینست که گزینه die-on-term  را تنظیم کنیم. این می تواند اطمینان حاصل کند که سیستم init و uWSGI پیش فرض های یکسانی در مورد معنی هر سیگنال فرآیند دارند. تنظیم این دو مؤلفه سیستم ، رفتار مورد انتظار را اجرا می کند:
~/myproject/myproject.ini
[uwsgi]
module = wsgi:app

master = true
processes = 5

socket = myproject.sock
chmod-socket = 660
vacuum = true

die-on-term = true

شاید متوجه شده باشید که ما پروتکلی مانند خط فرمان مشخص نکردیم. دلیل این است که به طور پیش فرض ، uWSGI با استفاده از پروتکل uwsgi ، یک پروتکل باینری سریع طراحی شده برای برقراری ارتباط با دیگر سرور مجازی ها ، ارتباط برقرار می کند. Nginx می تواند این پروتکل را به صورت بومی اجرا کند ، بنابراین بهتر است از این استفاده کنید به جای اینکه مجبور به برقراری ارتباط توسط HTTP شوید.
پس از اتمام ، فایل را ذخیره کنید و ببندید.
مرحله 5 – ایجاد یک فایل واحد سیستماتیک
در مرحله بعدی ، بیایید فایل واحد خدمات سیستمی سرویس را ایجاد کنیم. ایجاد یک فایل واحد سیستمی به سیستم اولیه Ubuntu امکان می دهد تا UWSGI را به طور خودکار شروع کرده و هر زمان که سرور مجازی بوت میشود ، سرویس Flask را ارائه دهد.
برای شروع یک فایل واحد که به service . ختم میشود در دیرکتوری /etc/systemd/system ایجاد می کنیم:
? $ sudo nano /etc/systemd/system/myproject.service
?
در داخل ، با بخش [Unit] شروع خواهیم کرد ، که برای مشخص کردن ابرداده و متعلقات استفاده می شود. بیایید شرح خدمات خود را در اینجا قرار دهیم و به سیستم init بگوییم که فقط پس از رسیدن به هدف شبکه ، سیستم را شروع کند:
/etc/systemd/system/myproject.service
[Unit]
Description=uWSGI instance to serve myproject
After=network.target

سپس ، اجازه دهید بخش [Service] را باز کنیم. با این کار کاربر و گروهی را که می خواهیم تحت روند کار قرار بگیرند مشخص می کند. بیایید مالکیت این فرآیند را به حساب کاربری معمول خود بدهیم زیرا این فایل در اختیار همه فایل های مربوطه است. همچنین بیایید مالکیت گروه را به گروه www-data واگذار کنیم تا Nginx بتواند به راحتی با فرآیندهای uWSGI ارتباط برقرار کند. به یاد داشته باشید که نام کاربری خود را در اینجا جایگزین کنید:
/etc/systemd/system/myproject.service
[Unit]
Description=uWSGI instance to serve myproject
After=network.target

[Service]
User=sammy
Group=www-data

در مرحله بعدی ، بگذارید دیرکتوری کار را مشخص کنیم و متغیر محیطی PATH را تنظیم کنیم تا سیستم اولیه بداند که موارد اجرایی این فرآیند در محیط مجازی ما قرار دارند. بیایید فرمان شروع سرویس را نیز مشخص کنیم. Systemd نیاز دارد که ما مسیر کامل را به uWSGI قابل اجرا که در محیط مجازی ما نصب شده است ، واگذار کنیم. نام فایل پیکربندی .ini را که در دیرکتوری پروژه خود ایجاد کرده ایم ، ارسال خواهیم کرد.
به یاد داشته باشید که نام کاربری و مسیر پروژه را با اطلاعات شخصی خود جایگزین کنید:
/etc/systemd/system/myproject.service
[Unit]
Description=uWSGI instance to serve myproject
After=network.target

[Service]
User=sammy
Group=www-data
WorkingDirectory=/home/sammy/myproject
Environment=”PATH=/home/sammy/myproject/myprojectenv/bin”
ExecStart=/home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/uwsgi –ini myproject.ini

در آخر ، بیایید یک بخش [Install] اضافه کنیم. اگر سیستم را فعال کنیم که در بوت شروع شود ، به چه سیستم میگوید که به این سرویس چه چیزی وصل کند. ما می خواهیم با شروع به کار سیستم معمولی چند کاربره ، این سرویس شروع شود:
/etc/systemd/system/myproject.service
[Unit]
Description=uWSGI instance to serve myproject
After=network.target

[Service]
User=sammy
Group=www-data
WorkingDirectory=/home/sammy/myproject
Environment=”PATH=/home/sammy/myproject/myprojectenv/bin”
ExecStart=/home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/uwsgi –ini myproject.ini

[Install]
WantedBy=multi-user.target

با این کار ، فایل سرویس سیستمی ما کامل است. اکنون آن را ذخیره کنید و ببندید.
اکنون می توانیم سرویس uWSGI را که ایجاد کردیم شروع کنیم و آن را فعال کنیم تا در بوت شروع شود:
? $ sudo systemctl start myproject
?
? $ sudo systemctl enable myproject

بگذارید وضعیت را بررسی کنیم:
? $ sudo systemctl status myproject
?
باید خروجی مانند این را مشاهده کنید:
Output
? myproject.service – uWSGI instance to serve myproject
Loaded: loaded (/etc/systemd/system/myproject.service; enabled; vendor preset: enabled)
Active: active (running) since Fri 2018-07-13 14:28:39 UTC; 46s ago
Main PID: 30360 (uwsgi)
Tasks: 6 (limit: 1153)
CGroup: /system.slice/myproject.service
??30360 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/uwsgi –ini myproject.ini
??30378 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/uwsgi –ini myproject.ini
??30379 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/uwsgi –ini myproject.ini
??30380 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/uwsgi –ini myproject.ini
??30381 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/uwsgi –ini myproject.ini
??30382 /home/sammy/myproject/myprojectenv/bin/uwsgi –ini myproject.ini

در صورت مشاهده هر گونه خطا ، حتما آنها را قبل از ادامه آموزش برطرف کنید.
مرحله 6 – پیکربندی Nginx در درخواستهای پروکسی
سرور مجازی برنامه uWSGI ما باید اکنون به روز و در حال اجرا و منتظر درخواست هایی روی فایل سوکت در دیرکتوری پروزه باشد. بیایید Nginx را پیکربندی کنیم تا درخواست های وب را با استفاده از پروتکل uwsgi به آن سوکت منتقل کنیم.
با ایجاد یک فایل پیکربندی بلوک جدید سرور مجازی در دیرکتوری sites-available Nginx شروع کنید. بیایید این پروژه را myproject بنامیم تا با بقیه راهنما مطابقت داشته باشد:
? $ sudo nano /etc/nginx/sites-available/myproject
?

یک بلوک سرور مجازی باز کنید و به Nginx بگویید که به پورت پیش فرض 80 گوش کند. بیایید به آن نیز بگوییم که از این بلوک برای درخواست های نام دامنه سرور مجازی ما استفاده کند:
/etc/nginx/sites-available/myproject
server {
listen 80;
server_name your_domain www.your_domain;
}

سپس ، بیایید یک بلوک موقعیت مکانی اضافه کنیم که مطابق با هر درخواست باشد. در این بلوک ، فایل uwsgi_params را وارد خواهیم کرد که پارامترهای کلی UWSGI مورد نیاز برای تنظیم را مشخص می کند. سپس درخواستها را به سوکت تعریف شده با استفاده از بخشنامه uwsgi_pass ارسال خواهیم کرد:
/etc/nginx/sites-available/myproject
server {
listen 80;
server_name your_domain www.your_domain;

location / {
include uwsgi_params;
uwsgi_pass unix:/home/sammy/myproject/myproject.sock;
}
}

پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید.
برای فعال کردن پیکربندی بلوک سرور مجازی Nginx که اخیراً ایجاد کرده اید ، فایل را به دیرکتوری sites-enabled پیوند دهید:
? $ sudo ln -s /etc/nginx/sites-available/myproject /etc/nginx/sites-enabled
?
با قرارگیری فایل در آن دیرکتوری ، می توانیم با تایپ کردن دستور زیر خطاهای نحوی را آزمایش کنیم:
? $ sudo nginx -t
?
اگر بدون نشان دادن مشکلی بازگشت ، فرایند Nginx را دوباره شروع کنید تا پیکربندی جدید را بخوانید:
? $ sudo systemctl restart nginx
?
در آخر ، اجازه دهید دوباره فایروال را تنظیم کنیم. دیگر نیازی به دسترسی از طریق پورت 5000 نداریم ، بنابراین می توانیم این قانون را حذف کنیم. سپس می توانیم به رسرور مجازی Nginx دسترسی داشته باشیم:
? $ sudo ufw delete allow 5000
?
? $ sudo ufw allow ‘Nginx Full’

اکنون باید بتوانید در مرورگر وب خود به نام دامنه سرور مجازی خود بروید:
http: // your_domain
باید خروجی برنامه خود را مشاهده کنید:

اگر با خطایی مواجه شدید ، موارد زیر را بررسی کنید:
? sudo less /var/log/nginx/error.log ورودهای مربوط به خطای Nginx را بررسی می کند.
? sudo less /var/log/nginx/access.log ورودهای مربوط به دسترسی Nginx را بررسی می کند.
? sudo journalctl -u nginx ورود های مربوط به فرآیند Nginx را بررسی می کند.
? sudo journalctl -u myproject ورود های UWSGI برنامه Flask شما را بررسی می کند.
مرحله 7 – امنیت برنامه
برای اطمینان از ایمن ماندن ترافیک به سرور مجازی شما ، اجازه دهید یک گواهی SSL برای دامنه شما دریافت کنیم. روش های مختلفی برای این کار وجود دارد ، از جمله دریافت گواهینامه رایگان از Let’s Encrypt ، تولید یک گواهی خود امضا شده یا خرید از ارائه دهنده دیگر و پیکربندی Nginx برای استفاده از آن با دنبال کردن مراحل 2 تا 6 نحوه ایجاد یک گواهی SSL خود امضا شده برای Nginx در اوبونتو 18.04. به خاطر صلاحدید ، گزینه ی اول را انتخاب میکنیم.
ابتدا مخزن Certbot Ubuntu را اضافه کنید:
? $ sudo add-apt-repository ppa:certbot/certbot
?
برای قبول باید ENTER را فشار دهید.
در مرحله بعدی ، بسته Nginx Certbot را با apt نصب کنید:
? $ sudo apt install python-certbot-nginx
?
Certbot روشهای مختلفی برای به دست آوردن گواهینامه های SSL از طریق افزونه ها ارائه می دهد. افزونه Nginx از پیکربندی مجدد Nginx و لود مجدد در صورت لزوم ، مراقبت خواهد کرد. برای استفاده از این افزونه ، دستور زیر را تایپ کنید:
? $ sudo certbot –nginx -d your_domain -d www.your_domain
?

این دستور certbot  را با افزونه –nginx با استفاده از -d اجرا میکند تا نام هایی که می خواهیم گواهی برای آنها اعتبار داشته باشد ، مشخص شوند.
اگر اولین بار است که certbot  را اجرا میکنید ، از شما خواسته می شود که آدرس ایمیل را وارد کنید و با شرایط سرویس موافقت کنید. بعد از انجام این کار ، certbot با سرور مجازی Let’s Encrypt ارتباط برقرار می کند ، سپس برای تأیید اینکه دامنه مورد نظر خود را کنترل می کنید ، یک چالش را اجرا کنید.
اگر موفقیت آمیز باشد ، certbot از شما می پرسد که می خواهید تنظیمات HTTPS خود را چگونه پیکربندی کنید.
Output
Please choose whether or not to redirect HTTP traffic to HTTPS, removing HTTP access.
——————————————————————————-
1: No redirect – Make no further changes to the webserver configuration.
2: Redirect – Make all requests redirect to secure HTTPS access. Choose this for
new sites, or if you’re confident your site works on HTTPS. You can undo this
change by editing your web server’s configuration.
——————————————————————————-
Select the appropriate number [1-2] then [enter] (press ‘c’ to cancel):

انتخاب خود را مشخص کنید و سپس ENTER بزنید. پیکربندی به روز خواهد شد ، و Nginx مجدد لود می شود تا تنظیمات جدید را انتخاب کند. certbot با پیغامی همراه خواهد بود که به شما می گوید روند موفقیت آمیز بوده و گواهی نامه های شما در کجا ذخیره شده است:
Output
IMPORTANT NOTES:
– Congratulations! Your certificate and chain have been saved at:
/etc/letsencrypt/live/your_domain/fullchain.pem
Your key file has been saved at:
/etc/letsencrypt/live/your_domain/privkey.pem
Your cert will expire on 2018-07-23. To obtain a new or tweaked
version of this certificate in the future, simply run certbot again
with the “certonly” option. To non-interactively renew *all* of
your certificates, run “certbot renew”
– Your account credentials have been saved in your Certbot
configuration directory at /etc/letsencrypt. You should make a
secure backup of this folder now. This configuration directory will
also contain certificates and private keys obtained by Certbot so
making regular backups of this folder is ideal.
– If you like Certbot, please consider supporting our work by:

Donating to ISRG / Let’s Encrypt: https://letsencrypt.org/donate
Donating to EFF: https://eff.org/donate-le

اگر دستورالعمل نصب Nginx را در پیش شرط ها دنبال کردید ، دیگر نیازی به اجازه پروفایل HTTP نخواهید داشت:
? $ sudo ufw delete allow ‘Nginx HTTP’
?
برای تأیید پیکربندی ، اجازه دهید یکبار دیگر با استفاده از https: // به دامنه خود برویم
https: // your_domain
باید یک بار دیگر خروجی برنامه خود را همراه با نشانگر امنیتی مرورگر خود مشاهده کنید ، که باید نشانگر امنیت سایت باشد.
نتیجه
در این راهنما ، یک برنامه ساده Flask را در یک محیط مجازی Python ایجاد و ایمن کرده اید. یک نقطه ورود WSGI ایجاد کردید تا هر سرور مجازی برنامه WSGI قادر به استفاده از آن باشد و سپس سرور مجازی برنامه uWSGI را برای ارائه این عملکرد پیکربندی نمودید. پس از آن ، یک فایل خدمات سیستمی ایجاد کردید تا سرور مجازی برنامه به صورت خودکار راه اندازی شود. همچنین یک بلوک سرور مجازی Nginx ایجاد کردید که ترافیک کلاینت وب را به سرور مجازی برنامه منتقل می کند ، درخواست های خارجی را منتقل می کند و با Let’s Encrypt ، سرور مجازی شما را ایمن نماید.
Flask یک چارچوب بسیار ساده اما بسیار انعطاف پذیر به معنای ارائه برنامه ها با قابلیت های زیاد بدون محدودیت در ساختار و طراحی است. می توانید از خدمات پشته عمومی که در این راهنما تشریح شده است استفاده کنید تا بتوانید کاربردهای Flask را که طراحی کرده اید ارائه دهید.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

چگونه به Ubuntu 20.04 Focal Fossa ارتقا دهید

نحوه ایجاد نماها (Views) برای توسعه وب Django

نصب Mount NFS در اوبونتو 20.04

نحوه توسعه برنامه ها در Kubernetes با Okteto

نصب و پیکربندی Laravel با Nginx در اوبونتو 20.04

نحوه تنظیم Jupyter Notebook با پایتون در Ubuntu 20.04

نصب Jitsi Meet در Debian 10

نصب و پیکربندی Nextcloud در اوبونتو 20.04

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 20.04

مقدمه ای بر مدیریت پیکربندی با Ansible

نحوه نصب R روی اوبونتو 20.04

ارائه برنامه های Flask با uWSGI و Nginx در اوبونتو 18.04

نصب و پیکربندی Postfix در اوبونتو 20.04

 

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان –